Ice Cream Man

Πολύ καλό κόμικ!

Αυτή η σειρά της Image, είναι σαφώς διαφορετική από τις υπόλοιπες. Καταρχάς, αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες σχετίζονται με έναν παγωτατζή, ο οποίος κυκλοφορεί με το βανάκι του σε μια επαρχιακή πόλη κάπου στις ΗΠΑ και πουλάει παγωτά. Μόνο, που μαζί με τα παγωτά, κερνάει και τρόμο: κάθε άνθρωπος, που αγοράζει ένα παγωτό, βιώνει μια εμπειρία, η οποία είναι υπερφυσική, συνήθως τρομακτική και κάποιες φορές καταστροφική. Συνήθως, όμως, ο παγωτατζής, που μαθαίνουμε ότι ονομάζεται Ρικ, δεν οδηγεί ο ίδιος τα θύματα στην καταστροφή, αλλά απλά γίνεται ο καταλύτης, που πραγματοποιεί τις επιθυμίες τους, έτσι ώστε να οδηγηθούν μόνοι τους στην άσχημη μοίρα τους.

Αν και από τα πρώτα τεύχη, ο παγωτατζής μας, εμφανίζεται ως δύναμη του Κακού, κάνει εντύπωση τόσο η φαινομενικά αθώα εργασία του (ο παγωτατζής προσφέρει ευχαρίστηση στον κόσμο, ποιος δεν θα τον συμπαθούσε; ), όσο και λευκή περιβολή του. συνήθως σημάδι αθωότητας. Τα πράγματα θα γίνουν πιο ασαφή, όταν στη συνέχεια της σειράς μάθουμε ότι ο Ρικ έχει έναν εχθρό, που φαίνεται να είναι εκπρόσωπος του Καλού, αλλά, σε μια αντιστροφή των ενδυματολογικών ρόλων, είναι ντυμένος στα μαύρα. Καθώς εξελίσσεται η σειρά, θα μάθουμε – με το σταγονόμετρο – κάποιες πληροφορίες για αυτούς τους δύο.

Το κόμικ δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα, επειδή κάθε ιστορία είναι εντελώς διαφορετική από τις άλλες, όχι μόνο θεματολογικά, αλλά και δομικά. Ο συγγραφέας, W. Maxwell Prince, μας μεταφέρει σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους σε κάποιες ιστορίες, ενώ σε άλλες παίζει με τους αφηγηματικούς κανόνες, δίνοντάς μας ένα τεύχος με τρεις ιστορίες, που εξελίσσονται παράλληλα και ένα άλλο, που διαβάζεται και από την αρχή και από το τέλος. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, κάθε ιστορία δεν μοιάζει με τις άλλες και γενικά υπάρχει μια υπέρβαση των αφηγηματικών ειδών. Οι ιστορίες φαίνονται τυχαίες, αλλά ίσως να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους, που θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια. Είναι αυτονόητο, ότι δεν είναι όλες οι ιστορίες εξίσου καλές ή εξίσου πρωτότυπες, αλλά όλες είναι ενδιαφέρουσες και όλες έχουν κάτι να πουν.

Αυτό που ενώνει τις περισσότερες ιστορίες είναι ο φόβος, ο οποίος πηγάζει από μέσα μας, από τις επιθυμίες, τις ανασφάλειές μας, τα άγχη μας, τις προσδοκίες μας. Κάθε άνθρωπος που γεύεται το παγωτό, βγάζει στην επιφάνεια ένα καλά ή όχι και τόσο καλά κρυμμένο κομμάτι του εαυτού του, που τον στοιχειώνει. Είναι άραγε ο παγωτατζής η ενσάρκωση ενός αρχέγονου πόθου, που φέρνει την καταστροφή; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που θα απαντηθεί, ελπίζω, στη συνέχεια της σειράς.

Εκπληκτική δουλειά από το σχεδιαστή Martín Morazzo (σεναριογράφος και σχεδιαστής έχουν ξανασυνεργαστεί στο πάρα πολύ ενδιαφέρον The Electric Sublime. Το σχέδιό του είναι απλό και καθαρό και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στους κενούς χώρους, οι οποίο διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο κόμικ. Ίσως το σχέδιο φανεί λίγο καρτουνίστικο σε ορισμένους, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι απολύτως σκόπιμο: είναι ελλειπτικό, όπως και η αφήγηση σε πολλά σημεία, επειδή δεν ενδιαφερόμαστε για τις λεπτομέρειες, αλλά για την ουσία. Οι ιστορίες είναι σύντομες. λειτουργούν ως παραβολές τις περισσότερες φορές και το σχέδιο πρέπει να είναι απλό. Σημαντικότατη η συμβολή του κολορίστα Chris O’Halloran, που με τα καθαρά και κρυστάλλινα χρώματά του δίνει την απαραίτητη ατμόσφαιρα στο κόμικ.

Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 5 τόμοι, που περιέχουν τα πρώτα 20 τεύχη της σειράς (εγώ έχω διαβάσει τους 4 πρώτους), η οποία συνεχίζεται. Συστήνεται ανεπιφύλακτα! Ορίστε και ένα βίντεο (στα αγγλικά), όπου εκθέτονται ενδιαφέρουσες απόψεις για το κόμικ.