Parks and Recreation

Leslie Knope for President!

Κάποιες φορές, δεν έχει νόημα να γράφεις ή να μιλάς πολύ για κάτι που σου άρεσε, επειδή δεν μπορείς να μεταφέρεις την αίσθηση που σου προκάλεσε. Αυτό μου συμβαίνει κυρίως, όταν πρόκειται για κωμωδίες, επειδή αυτό είναι το κατεξοχήν είδος, που αψηφά τη διήγηση σε ένα τρίτο πρόσωπο: αν μπορείς να διηγηθείς σε κάποιον/α τα αστεία μιας κωμωδίας με επιτυχία, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά με την εν λόγω κωμωδία. Η κωμωδία περισσότερο από κάθε άλλο είδος αψηφά την παραδοσιακή αφήγηση.

Η εξαιρετική σειρά “Parks and Recreation” κράτησε 7 σεζόν και βασίζεται πάνω στη σύλληψη της επιτυχημένης σειράς “The Office” (μιλάμε εδώ για την αμερικανική εκδοχή), την οποία δεν έχω δει – ακόμα, αλλά ξέρω ότι είναι του ίδιου δημιουργού, του Μάικλ Σουρ (έτσι προφέρεται, άραγε;): είναι γυρισμένο σε στιλ mockumentary, όπου οι ηθοποιοί απευθύνονται ή κοιτάνε προς την κάμερα, προς ένα συνεργείο, το οποίο δεν βλέπουμε ποτέ. Επιπλέον, έχουμε πολλά γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους και απουσία κοινού ή μηχανικών γέλιων, κάτι συνηθισμένο πλέον στις αμερικανικές τηλεοπτικές κωμωδίες.

Η σειρά ξεκίνησε με έναν αμήχανο πρώτο κύκλο και με μια πρωταγωνίστρια, που εμφανιζόταν σαφώς αφελής, κάτι που ευτυχώς άλλαξε στο δεύτερο κύκλο. Από τον τρίτο κύκλο και μετά, και καθώς το καστ οριστικοποιήθηκε η σειρά βρήκε τα πατήματά της και δεν τα έχασε ούτε μια στιγμή έως το τέλος. Εντάξει, σίγουρα η αθεράπευτη αισιοδοξία της Λέσλι Νόουπ ίσως φανεί αφελής στους πάντα δύσπιστους Έλληνες, αλλά η σειρά δεν θέλει να παρουσιάσει κάτι ανατρεπτικό πολιτικά ή κοινωνικά και δεν είναι η πολιτική το κύριο στοιχείο της. Η καρδιά της είναι μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι, αν και εντελώς ετερόκλητοι, μαθαίνουν τελικά όχι μόνο να ζουν μαζί, αλλά να γίνουν και απαραίτητοι ο ένας στον άλλον. Και οι άνθρωποι αυτοί εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της σειράς, γίνονται ζωντανοί, καθημερινοί χαρακτήρες, που θα μπορούσαμε να τους συναντήσουμε στην καθημερινότητά μας. Εξάλλου, η σειρά διαδραματίζεται σε μαι δημόσια υπηρεσία (ναι, υπάρχουν και στις ΗΠΑ τέτοιες 😁) στη φανταστική πόλη του Πόνι στην Ιντιάνα και οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν καταστάσεις, ορισμένες εκ των οποίων είναι γνώριμες σε όλους μας. Και η αλήθεια είναι, ότι μέσω της αφήγησης στην κάμερα, αλλά και μέσα από τις κλεφτές ματιές, που ρίχνουν προς εμάς οι πρωταγωνιστές, γινόμαστε και εμείς, έστω και για λίγο, συνένοχοι στην όλη υπόθεση. Όσο για την ετερόκλητη πινακοθήκη, που απαρτίζει το μικρόκοσμο της σειράς, μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά αυτή η σύνοψη δεν υποκαθιστά σε τίποτα την απόλαυση, που δημιουργείται με τη θέαση της σειράς.

Τίποτα από αυτά όμως, δεν αποδίδει το χιούμορ και το πνεύμα της σειράς, που νομίζω, ότι δεν έχει την αναγνώριση, που της αξίζει στη χώρα μας, αλλά ούτε γνώρισε και τη μεγάλη εμπορική επιτυχία στη δική της χώρα. Πιστεύω, πάντως, ότι αυτό ενδέχεται να αλλάξει τώρα, που πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Τζό Μπάιντεν, ο οποίος είχε κάνει δύο εμφανίσεις στη σειρά, όντας ακόμη αντιπρόεδρος.

Όσο καλογραμμένη και αν είναι μια σειρά όμως – και το Parks and Recreation ήταν εξαιρετικά καλογραμμένο – δεν αξίζει πολλά χωρίς τους κατάλληλους ηθοποιούς να την υποστηρίξουν. Και εδώ οι ηθοποιοί ήταν διαλεγμένοι ένας κι ένας, με επικεφαλής φυσικά την καταπληκτική Έιμι Πόλερ, στο ρόλο της αιώνια ιδεαλίστριας Λέσλι Νόουπ, αλλά και τον εξίσου εκπληκτικό και ίσως και λανθάνοντα πρωταγωνιστή της σειράς Νικ Όφερμαν (τον πρωτοείδα και τον θαύμασα στο “Devs“) στο ρόλο του απόλυτα ατομιστή και υπέρμαχου του φιλελευθερισμού, Ρον Σουάνσον. Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι απλά εξαιρετικοί στους ρόλους τους και συνέβαλαν όλοι και όλες στην επιτυχία της σειράς.

Δεν το συζητάμε, προτείνεται ανεπιφύλακτα!