Όνομα Ταυρομάχου

Πολιτική + Νουάρ = εκρηκτικό κοκτέιλ

Αφού διάβασα το “Η Σκιά του Εαυτού μας“, κόμικ βασισμένο σε βιβλίο του Σεπούλβεδα, αποφάσισα να διαβάσω και ένα βιβλίο του και κατόπιν συστάσεως, επέλεξα το συγκεκριμένο και δεν μετάνιωσα καθόλου!

Πρόκειται για ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που λαμβάνει χώρα λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου με τη δράση να μοιράζεται μεταξύ Γερμανίας και Χιλής και πιο συγκεκριμένα στην ξεχασμένη από θεούς και ανθρώπους Γη του Πυρός, εκεί, που πάνε κάποιοι άνθρωποι, για να ξεφύγουν από όσα και όσους τους κυνηγούνε και όπου κανείς δεν κάνει ερωτήσεις. Η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη, αφού έχουμε κεφάλαια σε πρώτο πρόσωπο, τα οποία αφηγείται ο Χουάν Μπελμόντε, απόμαχος χιλιανός αντάρτης και εξόριστος στην Ευρώπη, που έχει την “τύχη” να μοιράζεται το ονοματεπώνυμό του με ένα διάσημο ταυρομάχο, εξού και ο τίτλος του βιβλίου, ενώ σε άλλα κεφάλαια η αφήγηση γίνεται στο τρίτο πρόσωπο εστιαζόμενη σε διάφορους πρωταγωνιστές.

Η κεντρική ιδέα ίσως να μην είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη (ένα θησαυρός που κλάπηκε κατά την περίοδο του Β’ ΠΠ), αλλά το ύφος του Σεπούλβεδα είναι εξαιρετικό, γεμάτο ειρωνεία και πίκρα και τολμώ να πω, ότι σε ορισμένα σημεία, μου θύμισε το Ρέιμοντ Τσάντλερ, κάτι που για τα δικά μου κριτήρια αποτελεί μέγιστο επίτευγμα. Όσο αφορά στην υπόθεση, ο συγγραφέας αποδεικνύεται πάρα πολύ κυνικός και στρέφει τα βέλη του όχι μόνο στους ναζί και στους καπιταλιστές, αλλά και στους “συντρόφους” του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, τους οποίους περιγράφει ως “κόκκινους φασίστες”.

Η απογοήτευση του συγγραφέα, που εκφράζεται μέσω του πρωταγωνιστή του, είναι και έκδηλη και δικαιολογημένη: όλα τα κινήματα προδόθηκαν κυρίως εκ των έσω και ο αλληλοσπαραγμός κόστισε πάρα πολύ στην αντίσταση. Ο ανταγωνιστής του Μπελμόντε υπήρξε πράκτορας της Στάζι και πλέον μετά την πτώση, βρίσκεται όχι μόνο στα αζήτητα, αλλά και κατηγορούμενος, ενώ ο ίδιος ο Μπελμόντε έχει μείνει πλέον μόνο με τις ιδέες του, οι οποίες δεν του χρησιμεύουν πλέον σε τίποτα, αφού ζει σε καθεστώς, κολοβής έστω, δημοκρατίας. Δεν επιθυμεί ούτε δικαίωση, ούτε εκδίκηση, ούτε φυσικά χρήματα, θέλει μόνο να φροντίσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Αυτό είναι ίσως το πρόβλημα με όλους τους έντιμους ανθρώπους: ζουν μονίμως προσκολλημένοι στο παρελθόν και δεν μπορούν να συμβιβαστούν εύκολα, και έτσι γίνονται ανέστιοι, απόκληροι και εμμονοληπτικοί. Έχουν όμως και ένα άλλο χαρακτηριστικό, που καθίσταται έκδηλο στο βιβλίο: είναι διαρκώς εν κινήσει, επειδή γνωρίζουν, ότι η στάση σημαίνει συμβιβασμό και πνευματικό θάνατο. Η στάση δικαιολογείται, μόνο ως αναμονή έως ότου βρεθεί ο επόμενος προορισμός, γιατί η ζωή είναι μια διαρκής κίνηση, κάτι που φυσικά ισχύει πρωτίστως για τους επαναστάτες, για τους οποίους η στάση ισοδυναμεί με παγίωση και συμβιβασμό. Η κίνηση, λοιπόν, είναι επανάσταση, η στάση καθεστώς.

Δεν είναι, προφανώς, καθόλου τυχαίο, ότι το τελικό ξεκαθάρισμα θα λάβει χώρα στη Γη του Πυρός, στο τέλος του κόσμου – και της κίνησης. Μετά από αυτό το μέρος, υπάρχει μόνο η αναγκαστική οπισθοχώρηση, η ανασύνταξη και η αναμέτρηση με το παρελθόν. Ο γεωγραφικός κύκλος κλείνει και μαζί του κλείνει, πιθανόν, και ο ιστορικός κύκλος, έτσι ώστε να αρχίσει μια νέα περίοδος. Το τέλος είναι πάντα μια νέα αρχή.

Ο Χουάν Μπελμόντε πρωταγωνιστεί και σε ένα ακόμη τουλάχιστον βιβλίο του συγγραφέα, που θα διαβαστεί κι αυτό εν καιρώ.

Advertisement