Μέσα στη γαλήνη της φύσης

Η άποψή μου για την ταινία “Η Λεοπάρδαλη του Χιονιού” (La panthère des neiges) των Μαρί Αμιγκέ και Βενσάν Μινιέ

Δύο άντρες βρίσκονται στη στέγη του κόσμου, στα Ιμαλάια. Είναι ο φωτογράφος Βενσάν Μινιέ και ο συγγραφέας Σιλβέν Τεσόν και ο λόγος, που βρίσκονται εκεί, είναι να μπορέσει ο δεύτερος να δει από κοντά ένα από τα πλέον ακριβοθώρητα θηλαστικά του πλανήτη, τη λεοπάρδαλη του χιονιού. Στην πορεία θα δουν πολλά άλλα ζώα, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον, αλλά θα συναναστραφούν και μια οικογένεια ντόπιων. Όλη αυτή τη διαδρομή θα απαθανατίσει σε φιλμ η Μαρί Αμιγκέ μαζί με τον ίδιο το Μινιέ σε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών.

Πραγματικά, οι εικόνες της ταινίας είναι υπέροχες και ο τρόπος με τον οποίον κινηματογραφείται το τραχύ και φαινομενικά αφιλόξενο τοπίο των Ιμαλαΐων είναι επιβλητικός και μας γεμίζει θαυμασμό για την αντοχή της ζωής, που πάντοτε βρίσκει τρόπο να ανθεί ακόμη και στα πιο άγρια μέρη. Η κάμερα μας δείχνει έναν τόπο σχεδόν ανέγγιχτο από τους ανθρώπους και μας θυμίζει διαρκώς, πόσο μικροί είμαστε απέναντι στο μεγαλείο της φύσης, χωρίς να παραμελεί να μας δείχνει και ορισμένες συναρπαστικές σκηνές. Παρόλα αυτά, ολόκληρη η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη θέαση του αιλουροειδούς, το οποίο, όπως λένε οι δύο άνδρες, είναι ένα από τα ιερά δισκοπότηρα της παρατήρησης, κάτι που θα διαπιστώσουμε κι εμείς, ως απλοί θεατές, αφού σε ορισμένα πλάνα είναι δύσκολο και για εμάς να το διακρίνουμε μέσα στο τοπίο.

Ταυτόχρονα, οι δύο κυνηγοί εμπειριών, θα προβληματιστούν γύρω από τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και θα νιώσουν, ότι βρίσκονται πολύ πιο κοντά σε αυτή. Δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να αμφισβητήσω την ειλικρίνεια των απόψεών τους, αλλά αυτό είναι ένα αίσθημα, που εγώ δεν κατάφερα να νιώσω, όχι λόγω προσωπικών απόψεων, αλλά και επειδή θεωρώ, ότι η μετάδοση αυτού του συναισθήματος θα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη, εάν υπήρχαν λιγότερα ή και καθόλου λόγια στην ταινία. Η σχεδόν μυστικιστική εμπειρία, την οποία αναμφισβήτητα βιώνουν οι Μινιέ και Τεσόν δεν νομίζω ότι μεταφέρεται αυτούσια στους θεατές, όταν ακούμε διάφορα σχόλια, για το πόσο έχουν απομακρυνθεί οι άνθρωποι από τη φύση και τη θεία ουσία (όχι απαραίτητα με τη θρησκευτική έννοια), αλλά αντιθέτως αυτά ακούστηκαν κάπως διδακτικά στα δικά μου, τουλάχιστον, αυτιά, παρά το γεγονός ότι τα μάτια μου θαμπώθηκαν από τις υπέροχες εικόνες.

Αυτή είναι η αντίρρησή μου σχετικά με την ταινία και θεωρώ, ότι χάθηκε μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε ένα πραγματικά υπερβατικό ντοκιμαντέρ. Κατά τα άλλα, όμως, το μάτι των θεατών θα χορτάσει με υπέροχες εικόνες και τα αυτιά τους με την ωραία μουσική των Γουόρεν Έλις και Νικ Κέιβ και οπωσδήποτε οι περισσότεροι θα προβληματιστούν σχετικά με κάποια πράγματα.

Τρέιλερ

Advertisement