Κατά μήκος της διακεκομμένης γραμμής

Μια σειρά που από αλλού ξεκινάει και αλλού καταλήγει

Τον Ιταλό κομίστα Zerocalcare τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα από ένα εξαιρετικό κόμικ του, που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό “Μπλε Κομήτης” και το οποίο, δυστυχώς, λόγω της αναστολής της έκδοσης του περιοδικού δεν το διαβάσαμε ποτέ ολόκληρο. Διαβάσαμε, όμως, το πολύ ωραίο “Στον μακαρίτη Αϊ-Βασίλη” που κυκλοφόρησε πέρυσι και προσωπικά τον θεωρώ ένα από τα πολύ σημαντικά ονόματα των ευρωπαϊκών κόμικς. Και να που τώρα, βλέπουμε και μια σειρά του, που έκανε πρεμιέρα στο Netflix και είναι και αυτή πάρα πολύ ωραία.

Πρέπει να προειδοποιήσω, όμως, όσους/ες δεν το έχουν δει ακόμη, ότι, αν και προσπάθησα να μην αναφέρω κάτι, που θα αποκαλύψει στοιχεία της πλοκής, είναι πολύ δύσκολο να γράψει κάποιος τη γνώμη του, χωρίς να αφήσει κάποιους υπαινιγμούς για τη σειρά. Συνεπώς, διαβάζετε με δική σας ευθύνη. 

Έξι επεισόδια, λοιπόν, διάρκειας 15- 22 λεπτών το καθένα, που αφηγούνται την ιστορία του Zerocalcare και κυρίως τα άγχη του, τις φοβίες του, την αδυναμία του να ενταχθεί αρμονικά, την ατελείωτη γκρίνια του για σχεδόν τα πάντα σε σημείο, που σκεφτόμαστε, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αθεράπευτα ναρκισσιστή, μια άποψη, που την ενισχύει η παρουσία του Αρμαδίλο, που λειτουργεί, κατά δική του δήλωση, ως η συνείδησή του.

Αλλά….

… αυτό που φαίνεται στην αρχή ως μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων, αποδεικνύεται ότι αφηγείται μια συνεχόμενη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος,

… αυτό που μοιάζει με μια ατελείωτη φλυαρία για τον Zerocalcare και τα ασήμαντα προβλήματά του, αποδεικνύεται, ότι καλύπτει κάτι πολύ σοβαρότερο,

… αυτό που δείχνει να είναι υπερβολικό, γελοίο και φαιδρό, κρύβει την προσπάθεια του αφηγητή να αποφύγει να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα,

… αυτό που εμφανίζεται ως εναλλακτικό, ως κάτι που δεν ακολουθεί την πεπατημένη (εκεί αναφέρεται ο τίτλος της σειράς) είναι τελικά μια απόπειρα να κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες, να θεωρήσουμε τον εαυτό μας ως κέντρο του κόσμου, αλλά να ανακαλύψουμε, ότι τελικά ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από εμάς.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Zerocalcare κάνει όλες τις φωνές στα πρώτα 5 επεισόδια εκτός από εκείνη του Αρμαντίλο και μόνο στο τελευταίο επεισόδιο, όπου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πολύ σκληρή πραγματικότητα, οι υπόλοιπες φωνές ανήκουν σε άλλους ηθοποιούς. Σε αυτό το επεισόδιο, ο πρωταγωνιστής στρέφει επιτέλους το βλέμμα του στους άλλους ανθρώπους και ανακαλύπτει την πλάνη του και το λαβύρινθο, που ο ίδιος είχε χτίσει γύρω του. Μόνο όταν οι άλλοι χαρακτήρες αποκτούν κυριολεκτικά τη δική τους φωνή (κυρίως οι φίλοι του, η Σάρα και ο Σέκκο) ανακαλύπτει ο ίδιος, όπως και εμείς, πόσα πράγματα δεν είχε καταλάβει ως τότε. 

Αστείο και συγκινητικό ταυτόχρονα, ηθελημένα χαζό σε κάποιες περιπτώσεις από τη μία, αλλά τελικά πολύ σοβαρό, το έργο του Zerocalcare διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους, τις ατελείωτες παρεκβάσεις του ιδίου επί παντός επιστητού και μια συνάντηση με τους δύο φίλους του, που θα οδηγήσει σε ένα ταξίδι, τον προορισμό και το σκοπό του οποίου θα το μάθουμε στα τελευταία επεισόδια.

Ωραία σειρά, προτείνω να τη δείτε, αλλά να σιγουρευτείτε, ότι θα φτάσετε στο τελευταίο επεισόδιο.😉 

Όσες και όσοι θέλουν να μάθουν και τις πολλές αναφορές που έχει η σειρά σε ταινίες, βιβλία κτλ., αλλά και τα τραγούδια που ακούγονται (υπέροχο σάουντρακ!) μπορούν να ρίξουν μια ματιά σε αυτήν την ιστοσελίδα, που είναι μεν στα ιταλικά, αλλά νομίζω, ότι μπορεί να διαβαστεί και χωρίς ιδιαίτερη γνώση της γλώσσας.

Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά με ελάχιστες αλλαγές στο φόρουμ comicstreet.gr, όπου μπορείτε να εγγραφείτε, για να σχολιάσετε. 😃

Advertisement