Χλωμή επιστροφή στην Πανδώρα

Η άποψή μου για την ταινία “Avatar: The Way of Water” του Τζέιμς Κάμερον

Δεκατρία χρόνια χρειάστηκαν για να δούμε την πολυαναμενόμενη συνέχεια του “Avatar” και ίσως να μην άξιζε τόσο η αναμονή….

Ενώ η πρώτη ταινία ήταν ένα φαντασμαγορικό έπος με ασύλληπτα για την εποχή εφέ και με ελαφρότατα συγκεκαλυμμένο μήνυμα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, το σίκουελ, αν και διατηρεί την αντιπολεμική αίσθηση της πρώτης ταινίας, επικεντρώνεται υπερβολικά πολύ στην έννοια της οικογένειας, προσθέτοντας και αρκετά οικολογικά μηνύματα σχετικά το πόσο κοντά πρέπει να βρίσκονται οι άνθρωποι με τη φύση, που φαντάζουν κάπως ειρωνικά, τη στιγμή, που μιλάμε για μια ταινία που κόστισε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων για να γυριστεί, έχοντας για μια ακόμη φορά απίστευτα εφέ.

Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό, γνωρίζουμε, εξάλλου, ότι το ψαγμένο σενάριο δεν είναι το δυνατό σημείο του Κάμερον σε αντίθεση με το αλάνθαστο οπτικό του αισθητήριο, που χαρίζει εικόνες απαράμιλλης μαγείας. Παρόλα αυτά, η ταινία διαρκεί πάρα πολύ (192 λεπτά) και σπαταλά πολύ χρόνο σε ανούσιες σκηνές, που επίσης διαρκούν πολύ και σε σημεία μοιάζουν με κάτι σαν “National Geographic σε ένα μακρινό πλανήτη”. Οι χαρακτήρες είναι πραγματικά ανύπαρκτοι, οι έννοιες της οικογένειας (με τη στενή αλλά και με την ευρύτερη έννοια) επαναλαμβάνονται έως τελικής πτώσεως και οι σκηνές δράσης έρχονται πολύ αργά στην ταινία, ενώ ολόκληρη η ταινία έχει μια σοβαρότητα, η οποία δεν τη βοηθάει με δεδομένη την ισχνή σεναριακή της βάση.

Από την άλλη, θα αντιτάξει κάποιος – και σωστά – ότι δεν πάμε σε τέτοιες ταινίες για να δούμε βαθυστόχαστα νοήματα, αλλά πρωτίστως, επειδή θέλουμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και αν υπάρξει και κάποιο μήνυμα, που μπορεί να περάσει χωρίς να είναι εις βάρος της ψυχαγωγίας, έχει καλώς και ότι στην τελική, γνωρίζουμε τι πάμε να δούμε. Ουδέν μεμπτό σε αυτό, αλλά εγώ πραγματικά από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα. Δεν αρνούμαι σε καμία περίπτωση τη σκηνοθετική μαεστρία του Κάμερον, ο οποίος χτίζει έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από εκείνο της πρώτης ταινίας, σχεδόν εκ του μηδενός και είμαι σίγουρος, ότι όσοι και όσες βυθιστούν στον κόσμο της ταινίας, μπορεί και να μαγευτούν από τις εντυπωσιακές εικόνες.

Απλά, το πρόβλημά μου είναι, ότι δεν νομίζω ότι θα άντεχα να την ξαναδώ. Ίσως ο Κάμερον να πρέπει να μάθει κάτι από τις ταινίες της Marvel.

Βαθμολογία: 50/100

Τρέιλερ

Advertisement