Μια βουτιά στην άβυσσο

Η άποψή μου για την ταινία “Ο Αγνωστος” (The Stranger) του Τόμας Μ. Ράιτ

Ευτυχώς, πάντα υπάρχουν ταινίες που εκπλήσσουν ευχάριστα, ενώ δεν το περιμένεις και αυτή είναι μια από αυτές. Αν και θεωρητικά αφηγείται την ιστορία της καταδίωξης του δολοφόνου ενός παιδιού στην Αυστραλία, στην ουσία πρόκειται και για την ιστορία του αστυνομικού, ο οποίος έχει επιφορτισθεί να τον πλευρίσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και ο οποίος σταδιακά ανακαλύπτει, ότι ο κόσμος γύρω του καταρρέει, καθώς εκείνος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο διαταραγμένο ψυχισμό του δολοφόνου, αν και ο ίδιος σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να παραδέχεται την πράξη του, κάτι το οποίο θα γίνει προς το τέλος της ταινίας.

Έχουμε λοιπόν τον Χένρι, έναν πολύ μοναχικό και πολύ λιγομίλητο άνδρα και τον Μαρκ, που είναι μυστικός αστυνομικός, και που στην προσωπική του ζωή μεγαλώνει το μικρό του γιο. Ενώ ο Μαρκ προσπαθεί να προσεγγίσει το Χένρι, που είναι ύποπτος για τη δολοφονία του αγοριού (ή μάλλον για την εξαφάνισή του, αφού δεν έχει βρεθεί το πτώμα), ανακαλύπτει ότι η προσωπικότητα του Χένρι τον επηρεάζει, παρόλο που ο τελευταίος δεν έχει δείξει κανένα σημάδι βίαιης συμπεριφοράς.

Η αλήθεια είναι, ότι λίγο πολύ τα έχουμε ξαναδεί αυτά σε διάφορες παραλλαγές, αλλά ο Τόμας Μ. Ράιτ φροντίζει να μας τα δείξει με πρωτότυπο και ευφυή τρόπο, με διαρκείς εναλλαγές στο χρόνο, αλλά και στην οπτική γωνία της αφήγησης. Περνάει κάποια ώρα μέχρι να καταλάβουμε ότι ο Μαρκ είναι αστυνομικός και ακόμη περισσότερη μέχρι να αποκαλυφθεί ο λόγος της καταδίωξης και κατά τη διάρκεια της ταινίας ο σκηνοθέτης παρεμβάλλει διάφορες σκηνές από την αστυνομική έρευνα, η οποία μετά από πολλά χρόνια οδήγησε στον εντοπισμό του Χένρι. Από την άλλη, δεν ασχολείται καθόλου με το ίδιο το έγκλημα, ούτε με την οικογένεια του θύματος, εστιάζοντας αποκλειστικά στο δολοφόνο και στους αστυνομικούς.

Η επιτυχία στο σκηνοθετικό επίπεδο είναι πραγματικά μεγάλη: κλειστά πλάνα, που δείχνουν τον αυξανόμενο εγκλωβισμό του Μαρκ σε αντίθεση με ονειρικές σκηνές, που διαδραματίζονται στη φύση, μια μουντή φωτογραφία, όπου ορισμένες φορές οι πρωταγωνιστές εμφανίζονται ως τμήματα του περιβάλλοντα χώρου και ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ, που μας μετακινεί διαρκώς μέσα στο χώρο και στο χρόνο, αλλά και μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας και παράλληλα επισημαίνει και τη διαφορά μεταξύ της αστυνομικής επιχείρισης και του ψυχισμού των πρωταγωνιστών και κυρίως του Μαρκ, καθώς η πραγματικότητα της αποστολής του γίνεται δυσκολότερα διαχειρίσιμη, κάτι που έχει επιπτώσεις στην προσωπική του ζωή, όσο κι αν εκείνος προσπαθεί να τις καλύψει. Και φυσικά, σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν άψογα πλάνα, που δείχνουν την ικανότητα του σκηνοθέτη.

Ο Ράιτ ευτύχησε να αποσπάσει δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, τον Τζόελ Έτζερτον στο ρόλο του Μαρκ και κυρίως το Σον Χάρις στο δύσκολο ρόλο του Χένρι. Μια ταινία, που από το πουθενά σχεδόν, βάζει υποψηφιότητα για να φιγουράρει στις λίστες με τις καλύτερες της χρονιάς!

Βαθμολογία: 75/100

Τρέιλερ

Advertisement