Καλλιεργώντας την κοινή ζωή

Η άποψή μου για την ταινία “Ο Σπόρος μιας Αγάπης” (Yin ru chen yan) του Λι Ζουιτζούν

Η ταινία του Λι Ζουιτζούν είναι μια χαμηλόφωνη ελεγεία, για δύο φτωχούς αγρότες, οι οποίοι παντρεύτηκαν από συνοικέσιο αλλά σταδιακά η δύσκολη ζωή τους, τους μαθαίνει την οικειότητα και τη συντροφικότητα μέσα σε μια χώρα, η οποία αλλάζει ραγδαία και τους αφήνει πίσω, χωρίς να νοιάζεται για αυτούς.

Η ιστορία του Μα και της Κάο και του γαϊδαράκου του Μα είναι μια παραβολή για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση. Ο αδικημένος από τα αδέρφια του Μα και η ανάπηρη Κάο προσπαθούν με μεγάλο κόπο να καλλιεργήσουν τη φτωχή σοδειά τους, βρισκόμενοι σε αρμονία με τον περιβάλλοντα χώρο τους, τη στιγμή, που η Κίνα αστικοποιείται ραγδαία και προσφέρει επιδοτήσεις, για να γκρεμιστούν τα φτωχά, πλίνθινα αγροτόσπιτα και διαμερίσματα στην πόλη, όπου όμως, για να ζήσουν εκεί οι αγρότες πρέπει να εγκαταλείψουν τη γη τους. Καθώς το ζευγάρι καλλιεργεί το χωράφι του καλλιεργείται και η μεταξύ τους σχέση και ενώ ξεκινάνε σαν δύο ξένοι, καταλήγουν να αγαπήσουν ο ένας την άλλη, επειδή ανακάλυψαν, ότι τους συνδέει ένα κοινό έργο και μια κοινή μοίρα.

Αυτή την ιστορία αφηγείται ο Λι Ζουιτζούν χωρίς δραματουργικές εξάρσεις, αλλά αντίθετα παρατηρώντας με μια ρεαλιστική προσέγγιση την ιστορία των δύο αυτών ανθρώπων. Ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν στην ταινία, μέχρι να φτάσουμε στο πραγματικά πολύ πικρό τέλος και η βωβή θλίψη, αλλά η απόλυτη αξιοπρέπεια της Κάο και του Μα, που έχουν μάθει να υπομένουν κάθε αδικία και ατυχία, διαποτίζει την οθόνη, προσφέροντάς μας μια ελάχιστα κολακευτική εικόνα της Κίνας.

Η ταινία είναι αργή και θέλει την υπομονή του θεατή. Πιστεύω, ότι κρατά λίγο παραπάνω, από όσο θα έπρεπε, αλλά η ελεγεία του σκηνοθέτη στον απλό άνθρωπο, που μοχθεί καθημερινά, ενώ οι εξελίξεις τον ξεπερνούν, είναι σκηνοθετημένη με μεγάλη δεξιοτεχνία και με μια απλότητα, η οποία εκπλήσσει και συγκινεί. Στο τέλος του έργου, όλα θα επιστρέψουν στη σκόνη και στο χώμα και οι άνθρωποι θα εξαφανιστούν από το κάδρο, το οποίο, πλέον, δεν τους χωρά. Ολόκληρη η ταινία είναι ένας αποχαιρετισμός στην παλιά ζωή, στα σπίτια, στα ζωντανά, αλλά και τελικά στους ανθρώπους και η συνειδητοποίηση, ότι τελικά μόνο η συντροφικότητα δίνει ένα νόημα στη ζωή. Το καινούριο, χτισμένο με κόπο σπίτι θα γίνει τάφος και τελικά, μόνο ο γάιδαρος θα μείνει να υπερασπιστεί, τρόπον τινά, τα παλιά εδάφη, που πλέον έχουν εγκαταλειφθεί.

Το κόστος της προόδου, ως γνωστόν, είναι δυσβάσταχτο για πολλούς και την πληρώνουν πάντα οι πιο αδύναμοι.

Βαθμολογία: 60/100

Τρέιλερ

Advertisement